Το βίντεο με το σπήλαιο – γίγα... Διαβάστε όλο το άρθρο:

Πολλά  είναι τα σπηλαιώδη βουνά της Ασίας, αλλά το μεγαλύτερο σπήλαιο του κόσμου παρέμεινε για αιώνες καλά κρυμμένο μακριά από τα μάτια του κόσμου στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου «Phong Nha Ke Bang», στο Βιετνάμ. Οι εικόνες που μας μεταφέρουν οι εξερευνητές είναι εντυπωσιακές, όσο και η ιστορία του. Το σπήλαιο Χανγκ Σον Ντονγκ (Sơn Đoòng Cave) έχει εντυπωσιακή  ιστορία. Ξεκινάει από τη συνηθισμένη βόλτα ενός ντόπιου αγρότη, του Ho Khanh, ο οποίος είχε κάνει αμέτρητες φορές την ίδια διαδρομή όταν ξαφνικά την τελευταία φορά που βρέθηκε σε εκείνο το σημείο, μέσα στο Εθνικό Πάρκο του Βιετνάμ, το έδαφος ξαφνικά υποχώρησε κάτω από τα πόδια του. Μόλις συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί παρατήρησε το ανοιχτό χάσμα που είχε εμφανιστεί μέσα από το παχύ φύλλωμα. Υπήρχε πλέον μια υψομετρική διαφορά με απότομη κλίση. Ο  Ho Khanh, από καθαρή τύχη, είχε ανακαλύψει μια κρυφή είσοδο για το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής σπήλαιο του κόσμου, ένα μεγαθήριο πέντε φορές μεγαλύτερο από κάθε γνωστό σπήλαιο, που είχε ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/afto-ine-to-megalitero-spileo-tou-kosmou-pou-diatheti-diki-tou-zougkla-ke-potami-to-fantasmagoriko-mistiko-emine-krimmeno-gia-ekatommiria-chronia-foto-ke-vinteo/

ΜΑΣΚΑΡΕΜΑΤΑ...................

ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ

ΟΤΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ

Λόρα Ίνγκαλς - Ουάιλντερ  1867 – 1957

Αμερικανίδα συγγραφέας, δασκάλα και δημοσιογράφος. Είναι γνωστή για την αυτοβιογραφική σειρά παιδικών βιβλίων με πιο γνωστό «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι», που μεταφέρθηκε με επιτυχία στην μικρή οθόνη το 1974.

Η Λόρα Ίνγκαλς - Ουάιλντερ (Laura Ingalls Wilder) γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1867 στο Πέπιν της πολιτείας Ουισκόνσιν, σ’ ένα ξύλινο αγροτόσπιτο, που το περιγράφει η ίδια στο «Μικρό Σπίτι στο Μεγάλο Δάσος», το πρώτο βιβλίο της σειράς. Σε ηλικία δεκατριών ετών με την οικογένειά της εγκατέλειψε τα πυκνά δάση του Ουισκόνσιν για τα λιβάδια του Κάνσας κι από εκεί στην εύφορη κοιλάδα της Μινεζότα, μέχρι μια ολοκαίνουρια πόλη, στο τέλος της σιδηροδρομικής γραμμής, στην περιοχή της Ντακότα.

Στη μακρόχρονη αναζήτησή τους για μια νέα ζωή σε δική τους γη, η Λόρα και οι δικοί της, γνήσιοι πιονιέροι, αντιμετώπισαν τα πάντα· από μεγάλες ξηρασίες και βαρυχειμωνιές, μέχρι κατεστραμμένες σοδειές και επιδρομές ακρίδων. Η Λόρα έδειξε από μικρή εξυπνάδα και κουράγιο και η ζωή της στα σύνορα ήταν μια διαρκής περιπέτεια. Δούλευε σκληρά για να βοηθάει τους γονείς της στο σπίτι και στην οικογενειακή φάρμα, αλλά υπήρχε πάντα και χρόνος για διασκέδαση, που σήμαινε σκαρφάλωμα στα δέντρα, βόλτες με το άλογο και με το έλκηθρο, παιχνίδι με τις τρεις αδελφές της και τραγούδι όταν ο πατέρας της γρατζούνιζε το βιολί του.

Η Λόρα αγαπούσε πολύ το σχολείο και στα δεκαπέντε της έγινε δασκάλα, όπως και η μητέρα της. Τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τον Αλμάνζο Ουάιλντερ (1857-1949), ένα ήσυχο αγροτόπαιδο από τη βόρεια Νέα Υόρκη. Μαζί του, και με την κόρη τους Ρόουζ (1886-1968), η Λόρα επιχείρησε το δικό της ταξίδι με σκεπαστή άμαξα, μέχρι το Μάνσφιλντ του Μιζούρι. Εκεί, πιστεύοντας πως για να εκτιμήσεις πού έφτασες πρέπει να ξέρεις από πού ξεκίνησες, η Λόρα έγραψε για τα παιδικά της χρόνια στα αμερικανικά σύνορα μια σειρά βιβλίων, που έγινε ένα από τα αγαπημένα αναγνώσματα των αμερικανόπαιδων.

Το πιο γνωστό βιβλίο της σειράς, που γράφτηκε από το 1932 έως το 1943, είναι το «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» (Little House on the Prairie), που μεταφέρθηκε στην τηλεόραση το 1974 με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Λάντον και την Μελίσα Γκίλμπερτ στο ρόλο της Λόρας. Η σειρά κράτησε έως το 1983 και γνώρισε τεράστια επιτυχία σ’ όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα, όπου προβλήθηκε μεταγλωττισμένη από το τηλεοπτικό κανάλι των Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ).

Η Λόρα Ίνγκαλς - Ουάιλντερ πέθανε στο Μάνσφηλντ του Μιζούρι στις 10 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία 90 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1189#ixzz3R3rhDAQT

Σαν σήμερα αποχαιρετίσαμε τη μπλε σχολική ποδιά!

Η μπλε σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά, μαρτυρούσε την ιδιότητα του μαθητή και, κατά ορισμένες απόψεις, υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας και τη συνοχή της.Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς συνέρρεαν όλοι οι μαθητές, αγόρια και κορίτσια, συνοδεία γονέων ή κηδεμόνων σε βιοτεχνίες, αλλά και μεγάλα καταστήματα για να αγοράσουν την ποδιά τους. Ειδικά στην Αθήνα, πλήθος κόσμου επισκέπτονταν τα πολυκαταστήματα: «Αφοί Λαμπρόπουλοι», «Δραγώνας» και «Mινιόν».

Οι έχοντες και κατέχοντες φορούσαν τις ποδιές «Τseklenis», οι οποίες είχαν πολλές παραλλαγές σχεδίων: με κουκούλα ή χωρίς, με κρικάκια ή με θέση για ομπρελίτσα (!) και με θέσεις για μολύβια, ζώνη ή σούρα στη μέση. Ομολογουμένως, ήταν άριστης ποιότητας και αισθητικής, κόστιζαν, όμως, τα διπλάσια χρήματα από άλλες και έφταναν περίπου στο 1/3 του βασικού μισθού. Λόγω της ακριβής τιμής τους, φοριόντουσαν από ελάχιστες μαθήτριες στα δημόσια σχολεία. Φυσικά, στα ιδιωτικά σχολεία ήταν «must».

Από τις 6 Φεβρουαρίου 1982 η σχολική ποδιά έπαψε να είναι υποχρεωτική. Ήταν απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Λευτέρη Βερυβάκη, ως ένδειξη εκδημοκρατισμού, πλουραλισμού και απόδειξης ελευθερίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Οι μαθητές, αλλά και πολλοί γονείς ανακουφίστηκαν και δέχτηκαν με χαρά την κατάργησή της, υποστηρίζοντας πως η ποδιά καταπίεζε τους μαθητές που ασφυκτιούσαν μέσα στους γιακάδες.

Οι αντιδράσεις για την κατάργηση της ποδιάς

Οι πιο προοδευτικοί συμφώνησαν με το μέτρο της κατάργησης, γιατί πίστευαν πως η ομοιομορφία στο ντύσιμο των μαθητών εμπόδισε την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με στρατόπεδα. Αντίθετα, οι πιο παραδοσιακοί υποστήριξαν ότι με την κατάργηση της σχολικής ποδιάς θα χανόταν η ταυτότητα των μαθητών και θα επικρατούσε ασυδοσία στην εξωτερική εμφάνιση, ειδικά των κοριτσιών. Τον πρώτο καιρό δεν έβγαλαν όλοι οι μαθητές την ποδιά και συνέχισαν να τη φορούν. Ίσως και από συνήθεια… Έτσι, σε πολλές φωτογραφίες του 1982-3 το ντύσιμο των μαθητών είναι «ανάμεικτο».

Άλλοι την αναπολούν με νοσταλγία κι άλλοι θυμούνται πόσο καταπιεσμένοι ένιωθαν φορώντας την. Παρολαυτά στα μάτια των σημερινών παιδιών, η ποδιά και οι συμβολισμοί της παραπέμπουν σε μια πιο αθώα, πιο αγνή και σαφώς πιο ανέμελη εποχή που πλέον έχει ξεθωριάσει. Ωστόσο, αρκετοί αναπολούν με νοσταλγία τις «αθώες» εκείνες εποχές, που φορώντας τη σχολική ποδιά τους, δεν αγωνιούσαν καθημερινά, για την εντύπωση που θα προκαλούσε η εμφάνισή τους στους συμμαθητές τους. Υποστηρίζουν μάλιστα, ότι τα σχολεία σήμερα μοιάζουν με παιδικές πασαρέλες.

Έχετε ακόμα τη σχολική σας ποδιά; Δωρίστε τη στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Infokids » InfoΓνώση » Σαν σήμερα αποχαιρετίσαμε τη μπλε σχολική ποδιά!

ΜΑΜΑΔΕΣ...ΦΥΣΙΚΑ!

http://www.dinfo.gr/?p=91997