Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

10 πράγματα που η μαμά μας δεν μας είπε ποτέ!

10 πράγματα που η μαμά μας δεν μας είπε ποτέ!Στους 9 μήνες της εγκυμοσύνης, μαθαίνεις την αξία της μητρότητας από πρώτο χέρι. Είναι τότε που καταλαβαίνεις για πρώτη φορά τι χρειάζεται για να γίνεις μητέρα. Αναθεωρείς εντελώς τη μέχρι σήμερα άποψή σου, αλλά και την ευγνωμοσύνη που αισθάνεσαι γι’ αυτό τον υπέροχο άνθρωπο που αποκαλείς «Μαμά». Μαθαίνεις όλα αυτά που βιώνει μια μανούλα, για τα οποία τα παιδιά της συχνά δεν γνωρίζουν καν!


Να, λοιπόν, 10 πράγματα που η μαμά σου δεν σου είπε ποτέ…
1. Την έκανες να κλαίει… πολύ!
Έκλαιγε όταν έμαθε ότι είναι έγκυος. Έκλαιγε όταν σε γέννησε. Έκλαιγε όταν σε κράτησε στην αγκαλιά της για πρώτη φορά. Έκλαιγε από ευτυχία. Έκλαιγε από φόβο. Έκλαιγε από ανησυχία και έγνοια. Έκλαιγε γιατί ένιωθε τόσο έντονα και βαθιά συναισθήματα για σένα. Ένιωθε τον πόνο σου και τη χαρά σου, και το μοιραζόταν μαζί σου έστω κι αν εσύ δεν το καταλάβαινες.
2. Ήθελε εκείνο το τελευταίο κομμάτι της πίτας
Αλλά, όταν σ’ έβλεπε να το κοιτάζεις μ’ αυτά τα μεγάλα, εκφραστικά σου ματάκια και να γλείφεσαι μ’ αυτή τη μικρή γλωσσίτσα, δεν μπορούσε να το φάει. Ήξερε ότι θα την έκανε πιο ευτυχισμένη να βλέπει τη δική σου κοιλίτσα να γεμίζει παρά τη δική της. 
3. Την πονούσες
Όταν της τραβούσες τα μαλλιά, την πονούσες. Όταν γραπωνόσουν από πάνω της μ’ αυτά τα κοφτερά νυχάκια, που είναι αδύνατο να μη σε γρατσουνίσουν, την πονούσες. Όταν τη δάγκωνες, ενώ θήλαζες, την πονούσες. Μελάνιαζαν τα πλευρά της, όταν κλοτσούσες… άνοιγε το δέρμα της για 9 μήνες… και το σώμα της όλο είχε κάνει «συμβόλαιο» ότι θα αντέχει στον πόνο καθώς εσύ θα ερχόσουν στον κόσμο. 
4. Δεν έπαψε ποτέ να φοβάται
Από τη στιγμή που σε συνέλαβε, έκανε τα πάντα για να σε προστατεύσει. Έγινε ο φύλακας - άγγελός σου. Ήταν εκείνη που ήθελε να πει «όχι» σε οποιονδήποτε ζητούσε να σε πάρει αγκαλιά, γιατί στο μυαλό της κανείς δεν μπορούσε να είναι τόσο ασφαλής για σένα όσο η ίδια. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει, όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα. Έμενε ξύπνια το βράδυ, μέχρι να βεβαιωθεί ότι γύρισες με ασφάλεια στο σπίτι, και ξυπνούσε νωρίς το πρωί για να σ’ ετοιμάσει για το σχολείο. Ό,τι κι αν συνέβαινε, ήταν εκεί. Ήταν έτοιμη να τρέξει δίπλα σου σε κάθε άσχημο όνειρο και να σταθεί στο πλευρό σου μέχρι να σου πέσει ο βραδινός πυρετός. Ήταν πάντα εκεί, απλά και μόνο για να είναι σίγουρη ότι εσύ είσαι καλά.
5. Ήξερε ότι δεν είναι τέλεια
Ήταν πάντα ο πιο αυστηρός κριτής της. Ήξερε πολύ καλά τις αδυναμίες της και μερικές φορές μισούσε τον εαυτό της. Ήταν πολύ σκληρή με τον εαυτό της σε ό,τι είχε να κάνει μ’ εσένα. Ήθελε να είναι η τέλεια μαμά, να κάνει τα πάντα σωστά, αλλά (ως άνθρωπος που είναι) έκανε και λάθη. Προφανώς, παλεύει ακόμα να συγχωρέσει τον εαυτό της γι’ αυτά. Εύχεται με όλη τη δύναμη της καρδιάς της να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να τα αλλάξει, αλλά δεν μπορεί, οπότε προσπάθησε να είσαι επιεικής μαζί της… και να θυμάσαι ότι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.
6. Σε κοιτούσε την ώρα που κοιμόσουν
Υπήρχαν βράδια που έμενε ξάγρυπνη μέχρι τα άγρια χαράματα και προσευχόταν να σε πάρει τελικά ο ύπνος. Με δυσκολία κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά, όση ώρα σε νανούριζε, και σε ικέτευε να κοιμηθείς. Και μετά, όταν τελικά αποκοιμιόσουν, σ’ έβαζε στο κρεβατάκι σου, και τότε ξαφνικά ξεχνούσε όλη της την κούραση και καθόταν δίπλα σου να σε χαζεύει, βιώνοντας τόση αγάπη όση ποτέ της δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
7. Σε κουβαλούσε πολύ περισσότερο από 9 μήνες
Γιατί το είχες ανάγκη. Οπότε, το έκανε. Είχε μάθει να σε κρατάει, ενώ καθάριζε. Είχε μάθει να σε κρατάει, ενώ έτρωγε. Είχε μάθει να σε κρατάει ακόμα κι όταν κοιμόταν, γιατί μερικές φορές αυτό ήταν η μία και μοναδική της επιλογή. Τα χέρια της κουράζονταν, η πλάτη της πονούσε, αλλά συνέχιζε να σε κρατάει, γιατί ήθελες να είσαι κοντά της. Σε σφιχταγκάλιαζε, σ’ αγαπούσε, σε φιλούσε κι έπαιζε μαζί σου. Ένιωθες ασφάλεια στην αγκαλιά της. Ήσουν καλά στην αγκαλιά της. Ήξερες ότι θ’ αγαπιέσαι στην αγκαλιά της, οπότε σε κρατούσε για όσο καιρό το χρειαζόσουν.
8. Της ράγιζες την καρδιά κάθε φορά που έκλαιγες
Κανένας άλλος ήχος δεν μπορούσε να τη στεναχωρήσει τόσο όσο το κλάμα σου. Ή η εικόνα με τα δάκρυα να κυλούν στα μαγουλάκια σου. Έκανε ό,τι μπορούσε για να σταματήσει τα δάκρυά σου, κι όταν δεν τα κατάφερνε, η καρδιά της γινόταν χίλια κομμάτια.
9. Ήσουν η προτεραιότητά της   
Μπορεί να έμενε νηστική, άυπνη και άπλυτη. Έβαζε πάντα τις ανάγκες σου πάνω από τις δικές της. Μπορούσε να ξοδέψει όλη της την ενέργεια σ’ εσένα και στο τέλος της μέρας να μην της έχει μείνει καθόλου για τον εαυτό της. Αλλά την επομένη, θα ξυπνούσε και θα τα έκανε πάλι όλα από την αρχή, γιατί απλά σήμαινες τόσα πολλά για εκείνη.
10. Θα τα έκανε όλα από την αρχή
Το να είσαι μαμά είναι μία από τις πιο δύσκολες «δουλειές» στον κόσμο και πολύ συχνά σε ξεπερνάει και σε βγάζει από το όριά σου. Θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα προσπαθήσεις, θα αποτύχεις και θα μάθεις. Αλλά, παράλληλα, θα βιώσεις και τη μεγαλύτερη ευτυχία που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Θα νιώσεις τόση αγάπη όση θα μπορούσε ποτέ να χωρέσει στην καρδιά σου. Παρά τον πόνο, τη θλίψη, τα αμέτρητα βράδια και τα αναρίθμητα πρωινά που περνάει η μαμά σου, θα τα ξανάκανε όλα πάλι και πάλι για σένα, γιατί είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Οπότε, την επόμενη φορά που θα τη δεις, πες της «σ’ ευχαριστώ, μαμά!». Θύμισέ της πόσο πολύ την αγαπάς… δώσ’ της την ευκαιρία να το ακούσει όσες περισσότερες φορές γίνεται… δεν θα κουραστεί ποτέ να το ακούει!

(Από τη μαμά και μπλόγκερ Natasha Craig)  
www.imommy.gr/mama/

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

20 Νοεμβρίου - Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού

<<Έφυγε» σε ηλικία 58 ετών ο θρυλικός ήρωας ανεκδότων Τοτός>>.

«Έφυγε» σε ηλικία 58 ετών ο θρυλικός ήρωας ανεκδότων Τοτός

Ξεψύχησε το βράδυ της Πέμπτης 5  Δεκεμβρίου  2013, σε ηλικία μόλις 58 ετών ο αγαπημένος ήρωας των διάσημων ανεκδότων που λένε κυρίως οι γονείς, Απόστολος Γιαννακόπουλος, γνωστός σε όλους μας ως Τοτός.

Ο αθυρόστομος μικρός πέρασε μια δύσκολη ζωή, ενώ τα τελευταία χρόνια μπαινόβγαινε στο Δρομοκαΐτειο νοσοκομείο, καθώς τα τραύματα από την παιδική του ηλικία φαίνεται πως δεν θεραπεύθηκαν ποτέ. Πρόσφατα λέγεται πως είχε βρει την ψυχική του ηρεμία αλλά ο θάνατος τον βρήκε απροειδοποίητα, καθώς κοιμόταν έτσι όπως συνήθιζε, με το δεξί του χέρι κολλημένο στο σώμα του. 


Αιτία θανάτου; Η παραίτηση από τη ζωή, η μοναξιά και η υπερβολική χοληστερίνη.

Όπως μας εκμυστηρεύεται ο Γιαννάκης, παιδικός φίλος του Τοτού, «ο Απόστολος στο δημοτικό ήταν πολύ χαρούμενο παιδί. Θα έλεγες πως ήταν ο μάγκας της τάξης, όλα τα κορίτσια τον αγαπούσαν και τον κυνηγούσαν. Όταν όμως ξεκίνησαν να φτάνουν στα αυτιά του τα ανέκδοτα με πρωταγωνιστή τον ίδιο, τα οποία ξεκίνησαν από τις παρέες των δασκάλων του αλλά σύντομα πήραν τεράστιες διαστάσεις με φανταστικά σενάρια που προσέθεταν οι απανταχού ανεκδοτοποιοί, ο Τοτός έγινε άλλος άνθρωπος».

Ο παιδικός φίλος του θρύλου των ανεκδότων συνεχίζει: «Άλλαξε στο γυμνάσιο. Δεν σήκωνε πια το χέρι, προτιμούσε να μην μιλάει καθόλου από το να δέχεται τις επικρίσεις των δασκάλων του. Η μη συμμετοχή του στο μάθημα οδήγησε σε κακούς βαθμούς, οι κακοί βαθμοί σε αποτυχία στη ζωή. Δυστυχώς άλλαξαν και γειτονιά οικογενειακά λίγο αργότερα και χάθηκε. Μερικές φορές τον πετύχαινα στο δρόμο αλλά μου έγνεφε μόνο και έφευγε».

Οικογενειακοί κύκλοι μας μεταφέρουν ότι ο λόγος για τον οποίο νοσηλευόταν συχνά στο Δρομοκαΐτειο ήταν η ψύχωση που είχε αποκτήσει με το δεξί του χέρι. Συχνά το χτυπούσε με το αριστερό, του φώναζε ότι αυτό τον κατέστρεψε, δεν ήθελε να το κοιτάζει καν.

Με λυγμούς τον αποχαιρέτησαν οι λιγοστοί φίλοι και συγγενείς στο νεκροταφείο Καισαριανής, ανάμεσα στους οποίους και ο Γιωργάκης, συχνός συμπρωταγωνιστής του στα κλασικά ανέκδοτα, ο οποίος ακούστηκε να ψιθυρίζει «δεν είναι το πουλί μου αλμυρό ρε γαμώτο» καθώς άφηνε ένα τριαντάφυλλο στον ανοιχτό τάφο του Τοτού.

Στην κηδεία παρέστη και ο Υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος πίσω από μαύρα γυαλιά κατάφερε παρά τη συγκίνηση να δηλώσει πως «Το σύστημα τον έφαγε… πρέπει πια να αλλάξει η αντιμετώπιση των ιδιαίτερων παιδιών στα Ελληνικά σχολεία. Η κοινωνία είναι έτοιμη να δεχτεί και παιδιά που βρίζουν συνεχώς και ίσως να είναι λίγο “χαζά’. Από μεριάς μου, υπόσχομαι να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου να σταματήσει το απαίσιο και φθηνό φαινόμενο του “bullying’, από όπου και αν προέρχεται».


Πηγή: «Έφυγε» σε ηλικία 58 ετών ο θρυλικός ήρωας ανεκδότων Τοτός - RAMNOUSIA 

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του…

Πριν από πολλά χρόνια σε ένα Δημοτικό σχολείο της Αμερικανικής επαρχίας υπήρχε μια δασκάλα. Το όνομα της ήταν κυρία Τόμπσον.
Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο.

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι,
 ο Τέντυ Στάλλαρντ.
Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.
Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.
Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.
Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους. 
Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του.»
Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη.»
Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει
γρήγορα κάτι.»
Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»
Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του
Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.
Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με
σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.
Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»
Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.
Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της.Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του
έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».
Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο. 
Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.
Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον. Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα. Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε
ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και
επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού. Φυσικά εκείνη το έκανε.. Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της
είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του. Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά». 
Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»
Βοηθήστε να διαδοθεί ένα πολύ όμορφο μήνυμα, κοινοποιώντας το άρθρο στους φίλους σας. . Προσπαθήστε να μην κρίνετε
 από το περιτύλιγμα και μην υποτιμάτε ποτέ μα ποτέ την δύναμη που έχετε και που μπορεί να αλλάξει τις ζωές
 των ανθρώπων γύρω σας.

ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
 ΕΙΧΑΜΕ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ  ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
 ΜΕ ΤΗΝ κα ΜΑΡΙΑ ΤΖΑΝΗ,  
ΠΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΖΟΝΤΑΝ  ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ :
<<Η ΑΥΤΟΕΚΠΛΗΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ >>.
ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.
ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ.
Από τον ιστότοπο:Τι λες τώρα!

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Ενώ εσύ μου φώναζες...


tpar_screaming_momjpg
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…
Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…
shouting
Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…
Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…
Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ’ αγαπάς πια…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…
Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…
__________
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com